TDS (Total dissolved solids) เป็นตัวชี้วัดของอนุภาคที่ละลายทั้งหมดมีขนาดเล็กกว่า 2 ไมครอน ในตัวอย่างน้ำที่ทำการทดสอบ ซึ่งรวมถึงสารอนินทรีและอินทรีย์ทั้งหมดในโมเลกุลแตกตัวเป็นไอออน ในตัวอย่างน้ำสะอาด TDS จะประมาณเท่ากับความเค็มขณะที่อยู่ในน้ำสกปรก TDS รวมถึงสารอินทรีย์ด้วย แหล่งที่มาหลักของสารที่ละลายในน้ำได้แก่น้ำทิ้งทางการเกษตรและที่อยู่อาศัย การชะล้างของการปนเปื้อนของดิน อุตสาหกรรมปล่อยออกจากโรงบำบัดน้ำเสีย ค่า TDS ไม่จำเป็นต้องเป็นมลพิษ มันถูกใช้เป็นตัวบ่งชี้ทั่วไปของคุณภาพน้ำ ระดับ TDS สูงบ่งบอกถึงน้ำมีการสะสมของแร่ธาติต่างๆ มากเช่นน้ำแร่เป็นต้น
เครื่องวัดค่าTDS (TDS Meter) มักจะแสดงค่า TDS ในหน่วย ppm (1ส่วนต่อล้านส่วน) ยกตัวอย่างเช่นการอ่าน TDS ของ 1 ppm จะแสดงว่าในน้ำ 1กิโลกรัมจะมีสารอื่นที่ละลายปนอยู่ในน้ำ 1 มิลลิกรัม ระเบียบมาตรฐานยูโรปให้คำแนะนำเกี่ยวกับระดับการปนเปื้อนสูงสุดของ 500mg / ลิตร (500 ส่วนในล้านส่วน (ppm)) สำหรับค่า TDS ในแหล่งน้ำจำนวนมากเกินกว่าระดับนี้ เมื่อระดับ TDS เกิน 1,000 มิลลิกรัม/ลิตร (1000ppm) ก็ถือว่าโดยทั่วไปไม่เหมาะสำหรับการบริโภคของมนุษย์ ส่วนใหญ่ค่า TDS ที่อยู่ในระดับสูงเกินเกณฑ์มาตรฐานจะเกิดจากการปรากฏตัวของโพแทสเซียมคลอไรด์และโซเดียม ไอออนเหล่านี้มีน้อยหรือไม่มีผลกระทบในระยะสั้นแต่ไอออนที่เป็นพิษเช่นสารหนูตะกั่วแคดเมียมไนเตรตและอื่น ๆ อาจจะมีการละลายในน้ำ
เครื่องวัด TDS โดยหลักการพื้นฐานจะวัดประจุไฟฟ้า (EC) โดยมีอิเล็กโทรดสองอันวางห่างกันออกไป และจุ่มใส่ลงไปในน้ำและใช้ในการวัดค่าประจุไฟฟ้าในน้ำ ผลที่ได้คือการตีความโดยเครื่องวัด TDS และแปลงเป็นรูปส่วนในล้านส่วน (ppm) ถ้าน้ำมีไม่มีวัสดุที่ละลายน้ำได้และมีความบริสุทธิ์ก็จะมีตัวเลข 0 ส่วนในล้านส่วน ตรงกันข้ามถ้าน้ำที่เต็มไปด้วยวัสดุที่ละลายอยู่ในน้ำส่งผลให้ค่าที่วัดได้เป็นสัดส่วนกับปริมาณของสารที่ละลายได้ เพราะนี่คือสารที่ละลายได้ทั้งหมด
ใส่ความเห็น